वैदेही आसमंत माझे ...

मी वैदेहीस म्हणलं..,"तू आसमंत माझं..!अव्यक्त..!अनंत.!अन् माझी ऒंजळ मात्र लहान..तुझं माझ्या जीवनी असणं ही केवळ त्या योगेश्वराची खेळी..!माझी इतकी योग्यता नाही.....
बघितलंस..?स्तुतीच्या एका शब्दाचाही तुजला भार होतो..अन् लोचने लज्जेनं खाली झुकतात..तुझ्यामुळे शब्दांना गेयता येते अन् क्रियापदाचं कुंपण कागदात घट्ट रोवून राहतं..आधीचे सारे शब्द मोहक वळणे घेतात; त्यांचं काव्य बनतं...!
तिनं हे ऐकून स्मित केलं..तिनं माझा हात हाती घेतला व म्हणाली;"दोन हातांवरील रेषांत साम्य नसतं पण साम्य स्थळं असतात.."असं म्हणून तिनं पेनानं माझ्या हातावरील काही रेषा गडद केल्या..मला आकाशाकडं पहायला लावून.!मग म्हणाली.,"दूर दूरचे तारे आपण सुंदर नक्षत्रात गुंफतो..तसं काहीसं.!.प्रत्येकाच्या आयुष्यात कमी जास्त असतंच.,उणीवा असतात.वेगळेपण वगळता येत नाही..मग काय करायचं.?त्याला महत्वंच द्यायचं नाही..मग तुलना नाही.दिसत राहते ती एकमेकांमधील समानता.त्यामुळे यानंतर अस्तित्वात असेल ते केवळ साम्य..!"असं म्हणत तिनं तिचाही तळहात माझ्या तळहातास जोडला व मला ते पहायला सांगितलं..तिनं तिच्याही हातावरच्या साम्यरेषा गडद केल्या होत्या...!!आणि दोहोंच्या मिलाफातून मोरपिस तयार झालेलं होतं..!!
मी तिला आसमंत म्हणतो ते उगीच नाही.!!